FRANKRIJK - Thuiskomen in Frankrijk
Door: Pieter & Leonie
Blijf op de hoogte en volg snoepie
16 November 2015 | Frankrijk, Biarritz
DE OVERTOCHT
Na bijna een maand in Ierland boeken we een ticket voor de boot van Rosslare naar Cherbourg. We hebben er zin in. De overtocht is met overnachting op zee dus we zijn goed voorbereid met een rugzak vol lekkere knabbels, spelletjes, een laptop en boeken.
De caravan en auto staan veilig in het onderdek, onze hut ziet er prima uit en we staan blij aan de railing van de boot om Ierland uit te zwaaien.
Na nog geen 100 meter varen begint de boot gezellig te deinen. De kapitein vertelt vriendelijk dat er een lichte golfslag wordt verwacht, maar dat hij er alles aan doet om het comfortabel te houden. Vanaf dat moment loopt de reis uit op een misselijkmakende, eindeloze vaart waar wij allebei geen hap door onze keel krijgen en geen woord kunnen uitspreken. De enige manier om niet erger zeeziek te worden is rechtop te zitten, recht vooruit te kijken en regelmatig blijven ademen...
De volgende ochtend is de zee gelukkig een stuk kalmer. Bij het ontbijt delen we onze zeetocht met een Iers stel die ook niet zo'n heftige overtocht hadden verwacht. Net als wij is dit stel ook op reis om via de kustlijn van Frankrijk, Spanje naar Portugal te rijden. Zij hebben een grote Landrover met alles erop en eraan. Logisch want vanuit Portugal maken zij de oversteek naar Marokko om vervolgens dwars door Afrika te trekken met als einddoel Zuid Afrika. Wat een avonturiers, dat zien wij ons niet doen met Snoepie!
DE FRANSE KUST
Wat is het heerlijk om weer vaste grond onder de voeten te voelen! We zijn weer terug, althans zo voelt het. Frankrijk is toch een soort van thuiskomen. Het is bekend terrein. Bijna ieder jaar zijn we hier wel te vinden in de zomer. Nu is het herfst. We zijn benieuwd hoe de bekende plekken er bij liggen.
Het is nog vroeg in de ochtend en we besluiten om meteen richting Mayenne te rijden. Dan zitten we alvast in midden Frankrijk en zijn we goed op weg richting de Zuidwestkust.
Het blijkt lastig om in Frankrijk campings te vinden die dit seizoen nog open zijn. We komen eerst terecht bij een municipal waar we over de hekken moeten klimmen om binnen te komen. De volgende dag overnachten we bij een boerderijcamping Le Chassagne in Villefagnan, een geweldige oude plek waar biologische akkerbouw gepleegd wordt. Onderweg zie je af en toe een tourbusje of caravan, maar het kampeerseizoen is duidelijk voorbij. Ondanks dat er weinig campings open zijn, heeft het wel zijn charme. Er zijn altijd wel andere mensen die ook dit seizoen kamperen.
BIARRITZ
Tot onze verbazing en tot groot genoegen blijkt onze favoriete camping 'La Playa Acotz' vlakbij Biarritz open te zijn! Hoe bestaat het. Hier vierden wij 12 jaar geleden onze eerste Franse vakantie samen. Daarna zijn we nog heel vaak teruggekeerd naar deze geweldig mooie plek direct aan een baai uitkijkend over de Atlantische Oceaan.
We komen vroeg in de middag aan en scoren een van de beste plekken die de camping heeft. Het is er vrij rustig. Er staan verderop nog twee busjes. Wat fijn om hier te zijn. De geur, het geluid van de zee; alles is vertrouwd en vooral zo ontzettend mooi! Ook staan er prachtige golven en zien we zo vanuit Snoepie hoe er gesurft wordt. Zodra ons huisje op wielen is geïnstalleerd duikt Pieter met z'n plank de zee in. Wat een rijkdom!
Toeval bestaat niet: in de avond zien we vanuit Snoepie hoe mensen in het donker een plek uitzoeken op de camping. Ineens herkennen we de Landrover van het Ierse stel van de boot! We delen weer ervaringen en reisplannen, komen tot de ontdekking dat er meerdere mensen op de camping staan die huis en haard hebben verlaten voor een rondreis. Het geeft een extra dynamiek.
Plotsklaps wordt er een eind gemaakt aan deze mooie kampeerervaring: terwijl wij rustig een baguette aan het eten zijn, komt de patron ons melden dat de camping het seizoen afsluit. Of we nu willen betalen en graag binnen twee uur vertrekken. Los van onze oprechte verbazing is er weinig ruimte voor een 'ja' of een 'maar'. De camping sluit en daarmee moeten we het doen.
Inmiddels heeft onze reis ons laten zien dat alles zich weer uitwijst. Lachend pakken we onze spullen, nemen afscheid van onze Ierse avonturiers en gaan op zoek naar een andere camping die open is. Zo komen we terecht op een camping aan de voet van de Pyreneeën.
DE CAMINO
Al vaker is onze wens om de wandeltocht richting Santiago de Compostella te lopen voorbij gekomen. Ook tijdens deze reis. Bewust houden we alle plannen open zodat er ruimte is voor impulsieve acties of nieuwe kansen en ervaringen die zich spontaan aandienen. Vreemd genoeg is het feit dat wij van de camping gestuurd werden zo'n ervaring: het brengt ons dichter bij de plek vanwaaruit we altijd al hebben willen lopen: Saint-Jean-Pied-de-Port.
We zien het allebei helemaal zitten om aan de tocht te beginnen. Wel moeten we daar nog heel wat voor regelen. We hebben goede schoenen, wandelstokken, rugzakken en slaapzakken. Maar voor zo'n tocht is er meer nodig. Allereerst een duidelijk plan. Een ding weten we wel zeker: dat we niet zeker weten of we de tocht zullen uitlopen. Het gaat om de etappes. Voor ons is Santiago geen doel op zich. Het gaat ons letterlijk om de weg er naar toe: de historie voelen, dicht bij de natuur zijn, het intensieve wandelen meemaken, slapen in herbergen. We willen gewoon onderweg zijn met enkel een rugzak en elkaar. Dat lijkt ons te gek! Natuurlijk komt er ook spiritualiteit bij kijken. Allebei hebben we ervaren dat lopen je tot nieuwe inzichten brengt. Dat er duizenden jaren vele pelgrims je voor zijn gegaan brengt een extra lading met zich mee. Het is niet zomaar een mooie of intensieve wandeltocht. Het is meer dan dat.
Om alvast een beetje sfeer te proeven en informatie te vragen besluiten we om meteen naar Saint-Jean-Pied-de-Port te rijden. We zijn er al vaak geweest. In dit stadje ontstond ooit onze interesse voor het lopen van de Camino.
Saint-Jean-Pied-de-Port is uniek. Het ligt aan de voet van de Pyreneeën en kent een lange geschiedenis. Het stadje neemt een prominente plek in de Camino als het laatste stukje bewoonde wereld voor de Pyreneeën en de grens met Spanje. Het bestaat uit smalle straatjes met kleine en hoge huizen die tussen kasteelmuren liggen. Het stadje ademt historie.
Ter oriëntatie lopen we naar het Camino-informatiepunt. Het bord hangt boven een van de oude gepleisterde pandjes. In een kleine ruimte zit een vriendelijke dame achter een oud bureau. “Nous voulons information de le passeport pèlerins”. “Bon”, zegt ze, “Assieyez vous s'il vous plaît”. Ineens zitten we allebei tegenover haar aan het bureau. Ze vraagt om onze paspoorten en naar onze leeftijd en namen. Voordat het goed tot ons doordringt krijgen we allebei een papieren boekje in onze handen gedrukt. “Quatre euros, s'il vous plaît” zegt de dame. We betalen de vier euro en lopen met twee pelgrimspaspoorten voor de Camino in onze handen de deur uit. We kijken elkaar aan: deze reis begint steeds meer onverwachte wendingen te krijgen... Daar drinken we een pilsje in de ondergaande zon op!
Na bijna een maand in Ierland boeken we een ticket voor de boot van Rosslare naar Cherbourg. We hebben er zin in. De overtocht is met overnachting op zee dus we zijn goed voorbereid met een rugzak vol lekkere knabbels, spelletjes, een laptop en boeken.
De caravan en auto staan veilig in het onderdek, onze hut ziet er prima uit en we staan blij aan de railing van de boot om Ierland uit te zwaaien.
Na nog geen 100 meter varen begint de boot gezellig te deinen. De kapitein vertelt vriendelijk dat er een lichte golfslag wordt verwacht, maar dat hij er alles aan doet om het comfortabel te houden. Vanaf dat moment loopt de reis uit op een misselijkmakende, eindeloze vaart waar wij allebei geen hap door onze keel krijgen en geen woord kunnen uitspreken. De enige manier om niet erger zeeziek te worden is rechtop te zitten, recht vooruit te kijken en regelmatig blijven ademen...
De volgende ochtend is de zee gelukkig een stuk kalmer. Bij het ontbijt delen we onze zeetocht met een Iers stel die ook niet zo'n heftige overtocht hadden verwacht. Net als wij is dit stel ook op reis om via de kustlijn van Frankrijk, Spanje naar Portugal te rijden. Zij hebben een grote Landrover met alles erop en eraan. Logisch want vanuit Portugal maken zij de oversteek naar Marokko om vervolgens dwars door Afrika te trekken met als einddoel Zuid Afrika. Wat een avonturiers, dat zien wij ons niet doen met Snoepie!
DE FRANSE KUST
Wat is het heerlijk om weer vaste grond onder de voeten te voelen! We zijn weer terug, althans zo voelt het. Frankrijk is toch een soort van thuiskomen. Het is bekend terrein. Bijna ieder jaar zijn we hier wel te vinden in de zomer. Nu is het herfst. We zijn benieuwd hoe de bekende plekken er bij liggen.
Het is nog vroeg in de ochtend en we besluiten om meteen richting Mayenne te rijden. Dan zitten we alvast in midden Frankrijk en zijn we goed op weg richting de Zuidwestkust.
Het blijkt lastig om in Frankrijk campings te vinden die dit seizoen nog open zijn. We komen eerst terecht bij een municipal waar we over de hekken moeten klimmen om binnen te komen. De volgende dag overnachten we bij een boerderijcamping Le Chassagne in Villefagnan, een geweldige oude plek waar biologische akkerbouw gepleegd wordt. Onderweg zie je af en toe een tourbusje of caravan, maar het kampeerseizoen is duidelijk voorbij. Ondanks dat er weinig campings open zijn, heeft het wel zijn charme. Er zijn altijd wel andere mensen die ook dit seizoen kamperen.
BIARRITZ
Tot onze verbazing en tot groot genoegen blijkt onze favoriete camping 'La Playa Acotz' vlakbij Biarritz open te zijn! Hoe bestaat het. Hier vierden wij 12 jaar geleden onze eerste Franse vakantie samen. Daarna zijn we nog heel vaak teruggekeerd naar deze geweldig mooie plek direct aan een baai uitkijkend over de Atlantische Oceaan.
We komen vroeg in de middag aan en scoren een van de beste plekken die de camping heeft. Het is er vrij rustig. Er staan verderop nog twee busjes. Wat fijn om hier te zijn. De geur, het geluid van de zee; alles is vertrouwd en vooral zo ontzettend mooi! Ook staan er prachtige golven en zien we zo vanuit Snoepie hoe er gesurft wordt. Zodra ons huisje op wielen is geïnstalleerd duikt Pieter met z'n plank de zee in. Wat een rijkdom!
Toeval bestaat niet: in de avond zien we vanuit Snoepie hoe mensen in het donker een plek uitzoeken op de camping. Ineens herkennen we de Landrover van het Ierse stel van de boot! We delen weer ervaringen en reisplannen, komen tot de ontdekking dat er meerdere mensen op de camping staan die huis en haard hebben verlaten voor een rondreis. Het geeft een extra dynamiek.
Plotsklaps wordt er een eind gemaakt aan deze mooie kampeerervaring: terwijl wij rustig een baguette aan het eten zijn, komt de patron ons melden dat de camping het seizoen afsluit. Of we nu willen betalen en graag binnen twee uur vertrekken. Los van onze oprechte verbazing is er weinig ruimte voor een 'ja' of een 'maar'. De camping sluit en daarmee moeten we het doen.
Inmiddels heeft onze reis ons laten zien dat alles zich weer uitwijst. Lachend pakken we onze spullen, nemen afscheid van onze Ierse avonturiers en gaan op zoek naar een andere camping die open is. Zo komen we terecht op een camping aan de voet van de Pyreneeën.
DE CAMINO
Al vaker is onze wens om de wandeltocht richting Santiago de Compostella te lopen voorbij gekomen. Ook tijdens deze reis. Bewust houden we alle plannen open zodat er ruimte is voor impulsieve acties of nieuwe kansen en ervaringen die zich spontaan aandienen. Vreemd genoeg is het feit dat wij van de camping gestuurd werden zo'n ervaring: het brengt ons dichter bij de plek vanwaaruit we altijd al hebben willen lopen: Saint-Jean-Pied-de-Port.
We zien het allebei helemaal zitten om aan de tocht te beginnen. Wel moeten we daar nog heel wat voor regelen. We hebben goede schoenen, wandelstokken, rugzakken en slaapzakken. Maar voor zo'n tocht is er meer nodig. Allereerst een duidelijk plan. Een ding weten we wel zeker: dat we niet zeker weten of we de tocht zullen uitlopen. Het gaat om de etappes. Voor ons is Santiago geen doel op zich. Het gaat ons letterlijk om de weg er naar toe: de historie voelen, dicht bij de natuur zijn, het intensieve wandelen meemaken, slapen in herbergen. We willen gewoon onderweg zijn met enkel een rugzak en elkaar. Dat lijkt ons te gek! Natuurlijk komt er ook spiritualiteit bij kijken. Allebei hebben we ervaren dat lopen je tot nieuwe inzichten brengt. Dat er duizenden jaren vele pelgrims je voor zijn gegaan brengt een extra lading met zich mee. Het is niet zomaar een mooie of intensieve wandeltocht. Het is meer dan dat.
Om alvast een beetje sfeer te proeven en informatie te vragen besluiten we om meteen naar Saint-Jean-Pied-de-Port te rijden. We zijn er al vaak geweest. In dit stadje ontstond ooit onze interesse voor het lopen van de Camino.
Saint-Jean-Pied-de-Port is uniek. Het ligt aan de voet van de Pyreneeën en kent een lange geschiedenis. Het stadje neemt een prominente plek in de Camino als het laatste stukje bewoonde wereld voor de Pyreneeën en de grens met Spanje. Het bestaat uit smalle straatjes met kleine en hoge huizen die tussen kasteelmuren liggen. Het stadje ademt historie.
Ter oriëntatie lopen we naar het Camino-informatiepunt. Het bord hangt boven een van de oude gepleisterde pandjes. In een kleine ruimte zit een vriendelijke dame achter een oud bureau. “Nous voulons information de le passeport pèlerins”. “Bon”, zegt ze, “Assieyez vous s'il vous plaît”. Ineens zitten we allebei tegenover haar aan het bureau. Ze vraagt om onze paspoorten en naar onze leeftijd en namen. Voordat het goed tot ons doordringt krijgen we allebei een papieren boekje in onze handen gedrukt. “Quatre euros, s'il vous plaît” zegt de dame. We betalen de vier euro en lopen met twee pelgrimspaspoorten voor de Camino in onze handen de deur uit. We kijken elkaar aan: deze reis begint steeds meer onverwachte wendingen te krijgen... Daar drinken we een pilsje in de ondergaande zon op!
